Jak przestać być doskonałym, czyli lekcja Pustelnika

Osoby z tendencją do perfekcjonizmu bardzo często stawiają sobie i innym bardzo wysoko poprzeczkę. Sprawia to, że rzadko kiedy są zadowolone z efektów swojej pracy, ze swojego otoczenia, wyglądu, zachowania. Ciągle chcą coś poprawiać, by dążyć do tego magicznego stanu doskonałości. Często idzie za tym lęk przed otoczeniem i że czasem może nie być tak akceptujące i wspaniałe. Bo jednak taki perfekcjonista czuje, że musi być akceptowany, lubiany, szanowany, każdy musi piać z zachwytu nad tym, co on robi, a każda negatywna opinia jest jak policzek.

Może być to bardzo blokujące. Jedna strategia to odkładanie – taka osoba za nic się nie bierze, bojąc się, że nie będzie to wystarczająco idealne, że nie uzyska tej akceptacji, więc się wycofuje. Druga strategia – ślęczy mozolnie całymi dniami nad czymś, by było to jak najlepsze i jak najdoskonalsze, by czasem się nie pojawiła choć jedna osoba, która pokręci głową zniesmaczona, że to jednak jest nie to.

Taki sposób funkcjonowania jest bardzo męczący. Bo właściwie czy można być kiedyś wystarczająco doskonałym? Czy nie jest tak, że to nie jest nieosiągalne, bo zawsze coś można zrobić lepiej? To wszystko powoduje różnego rodzaju napięcia, bo gdy nastawiamy się na to, że ma być idealnie, to nasze projekty mogą spędzać sen z powiek. Bywa tak, że z powodu stresu i napięcia coś nam pójdzie gorzej, niż gdybyśmy podeszli do sprawy na luzie.

Ciekawszą strategią jest akceptacja, że coś może być niedoskonałe, nie takie, nie do końca. W japońskiej estetyce jest nawet całe kategoria poświęcona pięknu rzeczy, które w jakimś sensie nie są idealne: są pęknięte, nieskończone, nieregularne, asymetryczne, codzienne, proste i przede wszystkim nietrwałe. A przecież taka jest nasza rzeczywistość. Oczywiście są osoby, które widzą wszędzie światło, miłość i Buddhów. To jest piękne. Ale jak to napisał Tenzin Wangyal Rinpoche: „nie należy mylić niedualnego poglądu dzogczen z działaniami praktykującego dzogczen, który stale zmaga się z dualizmami samsary. Chociaż światopogląd nauk dzogczen jest niedualny, w zwyczajnym życiu istnieje to, co czyste i nieczyste, pozytywne i negatywne, pomocne i szkodliwe, a my musimy znać różnicę między nimi i działać w odpowiedni sposób”.

Przestawienie się na ten sposób myślenia nie jest wcale prosty, zwłaszcza jeśli od dawna mamy w sobie zakodowaną potrzebę akceptacji całego otoczenia. Ciężko wtedy sobie wyobrazić, że komuś możemy nie imponować, czy nie uzyskać aprobaty. Jednak dzięki nowej strategii można wiele zyskać: spokój, ulgę, przestrzeń na więcej rzeczy. Podchodzenie z luzem może w efekcie przynieść to, że pewne rzeczy wychodzą nam nawet lepiej. I nie chodzi mi tu wcale o bylejakość. Raczej o zmianę perspektywy — zwłaszcza jeśli nadmierny perfekcjonizm blokuje i utrudnia życie. Osoba, która ma w sobie zakodowaną taką postawę, nieustannie ma poczucie, że coś może zrobić lepiej, bardziej, więcej, lub, że inni tego od niej oczekują. Nie jest to zbyt przyjemne. Nie mówię, żeby się nie rozwijać. Można się jednak rozwijać, przyjmując, że są różne etapy, procesy i stany, a nie, że od razu zdobywamy Olimp. To jest właśnie takie maksymalistyczne myślenie Saturnika — musi być już albo perfekcja, albo nic. Pośrednie stany nie wchodzą w grę. I to blokuje, męczy, a nawet prowadzi do depresji.
Akceptacja niedoskonałości to jest właśnie najbardziej doskonały stan i zrozumienie tego, może być bardzo wyzwalające.

Tarotowy Pustelnik to nauczyciel przez doświadczenie, ponieważ on bardzo wiele widział, doświadczył, zrozumiał, nauczył się i dlatego może nieść lampę swojej wiedzy dalej. Jest autentyczny. Może czasem poważny, smutny, czasem wesoły i beztroski, ale nie stara się trzymać emocji i etykiet, a raczej powolutku płynąć wraz ze strumieniem w miarę swoich możliwości. Jest on stary, często pochylony, może zmęczony wędrówką. I ma coś bardzo cennego – mądrość. Zdobył wiele doświadczeń, które sprawiają, że wie dużo o świecie i życiu. Z niejednego pieca chleb jadł. On wie, że najbardziej doskonałe jest to, co jest, chociaż wydaje się to ułomne. Bo on akceptuje wszystkie doświadczenia, dzięki czemu ma w sobie sporo przestrzeni na wszystko inne.

Jeśli ten post Cię zainteresował, okazał się przydatny, to zapraszam do postawienia mi wirtualnej kawy: postaw mi kawę